اماهای من

آدمها و زندگیشان را مجموعه ای از اگر و اماها می سازد که وقتی به یقین می رسند نوعی اعتماد به نفس برای انجام کارهای آینده فراهم می کنند. اگر و اماهای هر کسی با دیگران فرق دارد. جنس آنها متفاوت است و بخش بزرگی از آنها زاییده ارزشهایی است که شخص به آنها باور دارد. منظورم نظام ارزش گذاری مذهبی نیست٬ می تواند باشد اما محدود به آن نیست. بیشتر فکر می کنم این نظام ارزشی برگرفته از رفتارهای اجتماعی و سازمان اجتماعی است که شخص از آن می آید. نظامی که گاه گاهی خیلی با دیگر کشورها متفاوت است.

اما به هر روی وجود دارد. نمی توان انکارش کرد و نمی توان نادیده انکاشتش. زندگی جنس عجیبی دارد. از زمانیکه مستندهای مرتبط با زمان را مطالعه یا تماشا می کنم بیشتر به این حس غریبانه رسیده ام. اینکه در دنیایی زندگی می کنم که نزدیک به دو میلیارد سال عمر دارد و از عمر کره زمین چندین میلیون سال باقی است٬ بیشتر به کوچک بود و خرد بودن آدمی فکر می کنم. بعد این سئوال به ذهنم می آید که این همه تکاپو و این همه به دنبال بدست آرودن که چه؟ حتی تاریخ بشر در مقابل عمر عالم هستی خنده دار به نظر می رسد. اگر بپذیریم که حدود ۴۰ هزار سال است٬ در مقابل آن ۲ میلیارد بیشتر به شوخی شبیه است.

اما ...