بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند

فردا قرار است سال نو شود. توی غربت که زندگی می کنی همینجوری هیچ چیزش شبیه به وقتی که توی ولایت خودت هستی نیست٬ چه برسد به امسال که حتی سالش هم شبیه هیچ سالی نبود. دهه شصت را خیلی یادم نیست. حداقل خیلی سنم قد نمی دهد که تحلیلی از اتفاقات پیرامون خودم داشته باشم. همین قدر یادم هست که مادرم کتابهای دکتر شریعتی را پنهان می کرد و پدرم تخته شطرنج و مهره های چوبی اش را در زمین کنار خانه مان سوزاند که مبادا کمیته آنها را پیدا کند. نوعی فوبیا بر همه چیز حکم فرما بود. انگاری همه پذیرفته بودند که انقلاب که شده معنی اش این است که هر چه پیش می آید را باید پذیرفت تا این گذر اتفاق افتد. انگاری همه باورشان شده بود که این دوران خاکستری دوران گذری است که می گذرد و دیر یا زود همه چیز خوب خواهد شد. اما امروز سالها از آن روزهایی که قرار بود آینده ای روشن را رقم زند گذشته است و هنوز این روزهای خوب نیامده است. هنوز سیاست مداران از بحرانهای جهانی و توطئه هایی که نمی خواهند کشور را رها کنند دم می زنند و هر کلامی را با خفه کردن صاحب صدا پاسخ می دهند.فردا قرار است سال نو شود. نمی دانم چه خانواده هایی این روزها سفره هفت سین چیده اند و چه خانواده هایی نخواهند چید. اما ما سفره را چیده ایم نه اینکه با چیدنش شادمانی را به ارمغان بیاوریم٬ نه. سفره را چیده ایم چون به نظر می رسد این تنها بخشی از سنتی است که هنوز نتوانسته اند از ایرانی بودنش بکاهند و مصادره به مطلوبش کنند. درست است که دین را به آن افزوده اند٬ اما نتوانسته اند آن را برای خود و با تعریف خود نگهدارند. سفره هفت سین را می چینیم. حافظ سر سفره خواهد بود. دلمان را به این خوش می کنیم که شاید روزی برسد که این سفره که نماد خوشی و شادمانی و تازگی است٬ خوشی, ...ادامه مطلب